အေမ

အေမတဲ့ ... အေမလို႔ဆိုလိုက္ရင္ ကြ်န္မကို ေလာကထဲေရာက္ေအာင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကီးစြာ ေခၚေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ၊ ၾကီးၿပင္းရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္က စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်စ္ၿပခဲ့တဲ့ ၊ စိတ္ထားၿမင့္ၿမတ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေၿပးၿမင္မိတယ္။ သူဟာ ကြ်န္မ ဘ၀ရဲ့ စံၿပသူရဲေကာင္းၿဖစ္သလို လမ္းၿပၾကယ္တစ္စင္းလည္းၿဖစ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သလို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း ၿဖစ္တယ္။ ကြ်န္မ အခ်စ္ရဆံုးသူ ၿဖစ္သလို ဆံုးရံႉးရမွာ အေၾကာက္ဆံုးသူလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ တန္ဖိုးမၿဖတ္ႏိုင္တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ မီးအိမ္ရွင္ပါပဲ။

ကြ်န္မတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ရဲ့ ငယ္ဘ၀မွာ အေမ့ရဲ့ ဂရုစိုက္မႉေတြနဲ႔ ၾကီးၿပင္းခဲ့တယ္။ ခရီးအၿမဲထြက္ရတဲ့ အေဖ့ အလုပ္သေဘာေၾကာင့္လည္း မိခင္အေပၚ ပိုမိုရင္းႏွီးတြယ္တာ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဖ့ အရိပ္အာ၀ါသ သိပ္မရခဲ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ့ ေအးရိပ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ ဘ၀မွာ ေနေၿပာက္မထိုးဘဲ လန္းဆန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ သားသမီးေတြ တာ၀န္ယူရတာ ခက္ခဲလွေပမယ့္ အေမ တစ္ခ်က္ မၿငီးခဲ့ဖူးဘူး။ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ေက်ာင္းအပ္ေပးတာ အေမၿဖစ္သလို ဟင္းခ်က္ေကြ်းတာလဲ အေမပဲ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ မိသားစု ၀င္ေငြရွာတာ အေမၿဖစ္သလို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတာလဲ အေမပဲ ၿဖစ္တယ္။ ကေလးခ်ီထားတဲ့ အေမ့ရဲ့ လက္ေတြဟာ ကမာၻၾကီးကို ကိုင္လႉပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္က “ အေဖ နဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ’’ လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးခဲ့ရင္ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္စလံုး ‘အေမ’ လို႔ ၿပိဳင္တူ ေၿဖတတ္ခဲ့တယ္။ အေဖက ၿပံဳးၿပီး ခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ အေမကေတာ့ အဲလို မေၿဖရဘူးေလလို႔ ခပ္တိုးတိုးတားခဲ့တယ္။ အေမ ဘာလို႔ အဲဒီလို ေၿဖတာ မၾကိဳက္ပါလိမ့္??? သူ႔ကို ပိုခ်စ္လို႔ ေၿပာတာပဲဟာကို.. ဒါက ကြ်န္မ ငယ္ဘ၀က အေတြးတစ္ခုၿဖစ္တယ္။ နည္းနည္း သိတတ္စ အရြယ္မွာ နားလည္လိုက္တာက အေဖ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ အေမ တားခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အေမဟာ ကိုယ့္ခင္ပြန္း အေပၚလည္း နားလည္ ေဖးမ လြန္းတဲ့ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနၿပန္ပါတယ္။

အေမ့ကို ခ်စ္လြန္းတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္စရာ အၿဖစ္တစ္ခုလည္း ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္းရာသီရဲ့ စေနမနက္ခင္း မွာေပါ့။ အဲဒီေန႔က အေမရံုးပိတ္တယ္။ ရံုးပိတ္လည္း အေမ မအိပ္ရရွာပါဘူး။ ေစာေစာထ၊ မနက္စာ ၿပင္ဆင္ၿပီး အဘြား (အေမ့ရဲ့ အေမ) နဲ႔ အတူ ကြ်န္မတို႔ ဗရုတ္ႏွစ္ေကာင္(အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ေလး မေမြးေသးဘူးေလ) ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားၿပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ တပတ္စာ စားစရာေတြကို ရံုးပိတ္ရက္မွာ တစ္ခါတည္း ၀ယ္ရမွာမို႔ အေမ ၾကာလိမ့္မယ္ဆိုတာလဲ ကြ်န္မတို႔ သိထားတယ္။ အေမ့ရဲ့ မနက္စာကို ကြ်န္မတို႔ စားၿပီးတဲ့အခါ အဘြားကေတာ့ လူၾကီးပီပီ သတင္းစာကို နာေရးကစလို႔ ေၾကာ္ၿငာမက်န္ စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ေနခဲ့တယ္..။

လြတ္လပ္ေရးရသြားတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေမ့ရဲ့ ေရခ်ိဳးထားေနာ္ဆိုတဲ့ အမွာစကားနဲ႔ အညီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္ေသာင္းက်န္းပါေတာ့တယ္။ သၾကၤန္ အေသးစားေပါ့ေလ..:D ။ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခုလံုး ကြ်မ္းထိုးေမွာက္ခံု ၿဖစ္အၿပီးမွာ အစ္မက ေတာ္ေလာက္ၿပီ ဆပ္ၿပာတိုက္ၾကစို႔တဲ့။ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ.. ေရနဲ႔ ေဆာ့လို႔ မ၀ေသးတဲ့ ကြ်န္မ ဆပ္ၿပာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းေဆာ့ေတာ့တာေပါ့။ တကိုယ္လံုး ဆပ္ၿပာကို ၿဖဴေဖြးေနေအာင္တုိက္ၿပီး အစ္မမ်က္ႏွာကိုပါ ဆပ္ၿပာနဲ႔ အတင္းလိုက္တိုက္ေနေသးတယ္..သူ႔မ်က္လံုးစပ္ေအာင္ ယုတ္မာတာေလ..:P ။

အဲဒီလို ေပ်ာ္လို႔ေကာင္းတုန္းပဲ ရိွပါေသးတယ္..အိမ္ေအာက္က ‘‘ မီးဗ်ိဳ႔.. မီး’’ ဆိုတဲ့ ေအာ္သံနဲ႔ အတူ အဘြားရဲ့ ဒေရာေသာပါး ေၿပးလာသံကိုပါ ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကေလးပီပီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္တက္တက္နဲ႔ေပါ့။ ‘ဟဲ့ ေနာက္ဖက္ေလွကားက ၿမန္ၿမန္ဆင္းေလ’ ဆိုတဲ့ အဘြားရဲ့ စိုးရိမ္တၾကီး သတိေပးသံၾကားမွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး အလန္႔တၾကားေၿပးၾကပါေတာ့တယ္။

ေရခ်ိဳး ေဘာင္းဘီတို ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ဆပ္ၿပာအေဖြးသားနဲ႔ ေလွကားကိုေတာင္ ေခ်ာ္မက်ေအာင္ မနည္းထိန္းၿပီးဆင္းခဲ့ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေလွကားက ခပ္ေစာက္ေစာက္မို႔ အဘြားက ေၾကာက္ေနေသးတယ္။ အစ္မက ထိန္းေခၚလို႔သာ သံုးေယာက္သား ေအာက္ကို ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ မ်က္လံုးက ဆပ္ၿပာေတြနဲ႔ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ၿပီး ဖြင့္လို႔မရ ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မ်က္စိ စပ္ၿပီး ေအာ္ငိုမိေတာ့ အဘြားနဲ႔ အစ္မ ခမ်ာ မီးကိုေတာင္ မေၾကာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေရွ့ကို ေၿပးရာလမ္းေပၚက ေတြ႕ရာ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခုကို၀င္၊ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚက ဆပ္ၿပာေတြကို ေဆးခ်ေပး ၊ အစ္မလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ေရေတြေလာင္းခ်နဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေနတာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ေရွ႔လမ္းမကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔အိမ္က သိမ္ၿဖဴလမ္းမေပၚမွာရိွတဲ့ ႏွစ္ထပ္တိုက္ပုေလးၿဖစ္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ကို အဲဒီေခတ္က နာမည္ရိွတဲ့ ဘုရင္မ လက္သည္းနီလုပ္ငန္းကို ငွားထားပါတယ္။ အေပၚထပ္ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ေနတာေပါ့။ မီးေလာင္ရၿခင္းအေၾကာင္းက လက္သည္းနီၿပဳလုပ္ရာမွာ ထည့္သြင္းတဲ့ တင္ဒါေတြကို သိုေလွာင္ထားရာက မီးနဲ႔ ထိၿပီး ထေလာင္ခဲ့တာပါ။ ေအာက္ထပ္တစ္ခုလံုး မီးထဲပါသြားသလို အေပၚၾကမ္းခင္းတခ်ိဳ႔ကိုလည္း မီးစြဲခဲ့ပါတယ္။ ေရွးေခတ္က ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္မို႔သာ တစ္အိမ္လံုး မီးထဲမပါဘဲ က်န္တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က မီးသတ္ေတြကလည္း အခ်ိန္သိပ္မၾကာဘဲ ေရာက္လာခဲ့တာ ပါမွာေပါ့ေလ။

ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ေၿမးအဘြားသံုးေယာက္ လူေတြ ေၿပးလႊား မီးသတ္ေနတာကို မလွမ္းမကမ္းက သစ္ပင္ေလးေအာက္မွာ ထိတ္လန္႔စြာ ရပ္ၾကည့္ေနၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ အစ္မက ေရခ်ိဳးေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ႔ပါ။ ေဆာင္းေလေၾကာင့္လည္း တစ္ကိုယ္လံုး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနခဲ့ပါတယ္။ မီးၿငိမ္းလုဆဲဆဲအခ်ိန္ လူအုပ္ထဲ စိုးရိမ္တၾကီးလိုက္ေမးေနတဲ့ အေမ့ကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ညိႉးညႊန္ၿပမႉေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ကို အေမ ၿမင္လိုက္ေတာ့ ၀င္းလက္သြားတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာဟာ မေမ့ႏုိင္စရာပါပဲ။ အေမ အေၿပးတပိုင္းနဲ႔ ကြ်န္မတို႔အနား ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရိွမရိွ စမ္းသပ္ေမးၿမန္းေနခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းမႉ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႉ နဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ေဘးကင္းတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႉေတြကို တၿပိဳင္တည္း ကြ်န္မေတြ႔ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အလိုက္မသိတဲ့ ကြ်န္မက ‘အေမရယ္..ခ်မ္းလိုက္တာ’ ဆိုၿပီး လႊတ္ခနဲ ၿငီးလုိက္မိတယ္။ အေမ့ မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းပ်က္သြားသလို စိုးရိမ္ၿခင္းတခ်ိဳ႔လည္း အေမ့မ်က္ႏွာေပၚ ၿဖတ္ေၿပးသြားတယ္။ မီးခိုးေတြအၿပည့္နဲ႔ မီးၿငိမ္းခါစ ကြ်န္မတို႔ တိုက္ကို အေမ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပဲ တစ္ခုခု ဆံုးၿဖတ္လိုက္ဟန္နဲ႔ အေမ့ ေၿခလွမ္းေတြက ကြ်န္မတို႔အိမ္ဆီ ဦးတည္သြားတယ္။ အေမ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္??? ကြ်န္မ ရင္ထဲက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ေမးခြန္းေလးၿဖစ္တယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ တားၿမစ္သံနဲ႔အတူ အေမ တိုက္ေပၚ ေၿပးတက္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္မ မ်က္လံုးထဲမွာ ၿပာတက္သြားတာပဲ။ မီးၿငိမ္းၿပီဆိုေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး မီးခိုးေတြနဲ႔ အူေနသလို တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြကလည္း မီးအခ်ိန္မေရြး ၿပန္ထေလာင္ႏိုင္ေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာက ထြက္တဲ့ ကာဗြန္မိုေအာက္ဆိုဒ္ ေတြေၾကာင့္ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြေတာင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ရႉေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီးသတ္၀တ္စံု ၀တ္မထား ေအာက္ဆီဂ်င္ တပ္မထားတဲ့အေမ့ အတြက္ အႏ ၱရာယ္ မ်ားလြန္းလွတယ္။ လူေတြအားလံုးရဲ့ စိုးရိမ္တၾကီး ေရရြတ္ေအာ္ေခၚသံေတြ ၾကားထဲမွာ ကြ်န္မ အသက္ရႉဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္။
ဒီေလာက္ အႏ ၱရာယ္ၾကီးတဲ့ ေနရာကို အေမ ဘာသြားလုပ္တာလဲ..။ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီေမးခြန္းရဲ့ အေၿဖ ေပၚလာခဲ့တယ္။ မီးသတ္ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ၿခံရံၿပီး ၿပန္ဆင္းလာတဲ့ အေမ့လက္ထဲမွာ ကြ်န္မနဲ႔ အစ္မ အတြက္ အ၀တ္အစားေတြ….။

လူေတြရဲ့ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆီးၾကိဳ အၿပစ္တင္သံေတြအၾကား အေမကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ ကြ်န္မတို႔ ရိွရာဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာ ပါတဲ့ အ၀တ္ပိုတစ္ခုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ညီအစ္မ ခႏၶာကိုယ္ကို သုတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ သူယူလာတဲ့ အ၀တ္ေတြကို ကိုယ္စီ ၀တ္ေပးလို႔ ေႏြးေထြးေစခဲ့တယ္..။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အ၀တ္အစားရဲ့ အေႏြးဓါတ္ထက္ အေမ့ ေမတၱာရဲ့ ေႏြးေထြးမႉက ထိတ္လန္႔ၿခင္းနဲ႔ ခ်မ္းေအးမႉေတြကို ေမ့ေပ်ာက္သြားေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကေလးအရြယ္ ကြ်န္မရဲ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ အေမ့ရဲ့ ပီတိအၿပံဳးနဲ႔ ၾကင္နာမႉေတြက ဓါတ္ပံုရိုက္ထားသလို စြဲထင္ က်န္ရစ္ေစတယ္။ အေမ့ရဲ့ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ အၿပဳအမူဟာ ကြ်န္မစိတ္မွာ တစ္သက္တာ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ ေဆးစက္ထင္ ပန္းခ်ီကားလိုပါပဲ။

ေနာက္မွ သိရတာက ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ရဲ့ သတင္းေပးမႉေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔အိမ္ မီးေလာင္ေနေၾကာင္း အေမသိခဲ့တယ္။ သိသိၿခင္း လန္႔ၿပီး အိမ္ကို ၿပန္ေၿပးဖို႔အလုပ္မွာ ႏွလံုးေရာဂါသည္ အေမ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႉေၾကာင့္ ႏွလံုးေလဟပ္မႉကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူ႔ အသက္ အႏၱရာယ္ ကိုေတာင္ ဂရုမစိုက္ဘဲ အသက္ကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ရႉလို႔ အိမ္ရိွရာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းခဲ့တယ္။ ပံုမွန္ဆို အိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ေစ်းခရီးလမ္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကမာၻတစ္ပတ္ ပတ္ရသလိုပဲလို႔ အေမက ရယ္ပြဲဖြဲ႔လို႔ ခပ္ဟဟဆိုခဲ့တယ္။

မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ ေအးခ်မ္းမႉနဲ႔ ေႏြးေထြးမႉကို တၿပိဳင္နက္တည္း ခံစားရေစတယ္။ မိခင္ရဲ့ အရိပ္အာ၀ါသဟာ သားသမီးေတြရဲ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်မႉကို ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႉေတြကေတာ့ ဆပ္မကုန္ႏိုင္တဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြပဲ ၿဖစ္တယ္။ တုႏိႉင္းဖြဲ႔ဆိုလို႔ ကုန္ႏိုင္စရာမရိွတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ၿမင့္ၿမတ္ၿခင္းေတြပါပဲ။ ကမာၻေပၚမွာရိွတဲ့ သားသမီးတိုင္း မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ တန္ဖိုးကို သိရိွၿပီး တန္ဖိုးလည္းထားႏိုင္ၾကပါေစလို႔...:)

ေမေလးညိဳ

ရင္ဖြင့္ေဖာ္သို႔..

ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးေရ.. ဒီေန႔ေတာ့ မင္းကို လြမ္းလို႔ ေရာက္လာၾကည့္ၿဖစ္တယ္.. ပစ္ထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကာလို႔ မင္းက ကိုယ့္ကိုေတာင္ ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့။ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳေလးမို႔သာ စိတ္မဆိုးပဲ ၿပန္လက္ခံတာ။ သက္ရိွသာဆို ကိုယ့္ကို ေက်ာခိုင္းလို႔ လက္ၿပႏႉတ္ဆက္သြားေလာက္ၿပီ။ တခါတရံေတာ့လဲ သက္မဲ့ေလးမင္းက သက္ရိွေတြထက္ ပိုသစၥာရိွသလိုပါပဲ။

ေအာ္..မင္းနဲ႔ မေတြ႔ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလား??? ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ေရေရရာရာ မေၿပာႏုိင္ေပမယ့္ ရႉပ္ယွက္ခတ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ပထမေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္တာေပါ့.. မိသားစုနဲ႔ ရိွေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ မင္းကို ေမ့သြားမိတာ ၀န္ခံပါရဲ့ ။ ေတြ႔ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားေတာ့ အင္တာနက္ကလည္း မေကာင္း၊ ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးက်ေတာ့ မင္းကို ေခၚမရ၊ ေခၚလို႔ရေတာ့လည္း ဖတ္လို႔ အဆင္မေၿပနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္မိတယ္ ။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါရတဲ့ ခြင့္တစ္လမွာ မိသားစု သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး နားလိုက္တယ္ေလ.. :)

ၿပန္ေရာက္ေတာ့လား??? သတိရေပမယ့္ မလာၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ အင္တာနက္ေလာက၊ ဘေလာ့ခ္ေလာကကိုလည္း.. စိတ္နည္းနည္း ညစ္မိတာပါတာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ့္.. သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္၊ သူ႔ဂုဏ္ ကိုယ့္ဂုဏ္ၿပိဳင္၊ ဟိုရန္စ ဒီရန္စနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတာင္မွ စိတ္ထြက္ေပါက္ေလးေပးလို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနႏိုင္ၾကပါလား..ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးရယ္ ။ ဒီၾကားထဲက ရွားရွားပါးပါး ရသစာေပ ဘေလာ့ခ္ေလးေတြ၊ ေပ်ာ္စရာဘေလာ့ခ္ေလးေတြ နဲ႔ ဗဟုသုတရစရာ ဘေလာ့ခ္ေလးေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ ၿမတ္ႏိုးစြာ လိုက္လိုက္ဖတ္ၿဖစ္ပါရဲ့..။ ဒီလိုနဲ႔ စာမ်ိဳးစံု လိုက္ဖတ္ရင္း အြန္လိုင္းေပၚလည္း ေၿခမခ်ၿဖစ္ေတာ့သလို မင္းဆီကိုလည္း အလည္အပတ္ေတာင္ မေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ဘူးေလ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး??? မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရယ္ ။ ရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္သူခင္သူေတြေတာင္ ကိုယ္ဆိုးလို႔ သည္းမခံႏိုင္ၾကဘူး ထင္ပါရဲ့.. တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ၿပတ္ေတာက္..အေ၀းမွာေရာက္ကုန္ၾကၿပီေလ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကိုယ္ သူတို႔ကို လြမ္းတယ္။ လြမ္းလည္း လြမ္းပါပဲ။ မဆံုႏိုင္ မဆံုခ်င္ေတာ့တဲ့ သူေတြကို ကိုယ္ အတင္းလိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါဘူး.. ဒုကၡေတြလည္း ထပ္ၿပီး မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေလးေတြ ကိုယ္နဲ႔ အေ၀းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေၿပေနပါေစလို႔ေတာ့ အၿမဲ ဆုေတာင္းေပးမိတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ေဘးမွာ ရိွေနတဲ့သူေတြကိုလည္း အရင္ကထက္ ပိုဂရုစိုက္ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ ၾကိဳးစားမိတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပဲေလ။ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ကာလပတ္ေလးမွာ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ေလး သာယာေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

ေပ်ာ္စရာ အၿဖစ္အပ်က္??? သိပ္ရိွတာေပါ့။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းေလးက ကိုယ့္ရဲ့ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ၿပည့္ ေမြးေန႔ေလး ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔မွာ မထင္မွတ္ဘဲ သိလိုက္ရတာက အေရအတြက္ အမ်ားၾကီးမရိွလွတဲ့ ကိုယ့္အရင္းႏွီးဆံုး မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြက ကိုယ့္ကို တကယ္ ဂရုစိုက္ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုတာပဲ။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကလည္း သူတို႔ ကိုယ့္ေဘးမွာ ရိွေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိမမူ ဂူေတာင္မၿမင္ႏိုင္တဲ့ကိုယ္ သူတို႔ရဲ့ အခ်ိန္ေပး ဂရုစိုက္မႉေတြကို မၿမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ လူေတြနဲ႔ နည္းနည္း သဟဇာတၿဖစ္ေအာင္ ေနတတ္လာတယ္။ လူေတြကို တန္ဖိုးထား ေလးစားရေကာင္းမွန္း၊ ၿဖတ္သန္းရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို အနားမွာရိွေနသူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာကုန္ဆံုးသင့္မွန္း၊ ဘ၀မွာ ရယူေနရံုနဲ႔ မၿပည့္စံုပဲ.. သူတစ္ပါးကို ေပးဆပ္ဖို႔လည္း ၾကိဳးစားသင့္မွန္း နည္းနည္းသိလာတယ္။ (ဒါေတာင္ နည္းနည္းပဲ ရိွေသး :P )။ အထူးသၿဖင့္ ကိုယ့္အေပၚဂရုစိုက္သူေတြကို ကိုယ္ကလည္း ၿပန္ဂရုစိုက္သင့္တယ္ဆိုတာ နားလည္လာတယ္။ ကိုယ္ သူတို႔ကို မဆံုးရံႉးခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အမွတ္မထင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေမြးေန႔ေလးေပါ့.. တသက္လံုး အမွတ္တရနဲ႔ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာ အမွန္ပါ။ ကိုယ့္အရင္းႏွီးဆံုး မင္းကို မဖိတ္မိေပမယ့္ မင္းလည္း ကိုယ္နဲ႔ အတူ လိုက္ေပ်ာ္ေပးပါ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရယ္..ေနာ္။

ကဲ.. ကိုယ္ ေၿပာတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ မင္း စိတ္ေမာသြားေလာက္ၿပီ.. နားစို႔ေနာ္။ ခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး နားေထာင္ေပး (စာဖတ္ေပး) တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရယ္.. မင္းကို အကုန္ေၿပာလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီ။ မင္းလည္း ကိုယ့္ အေပ်ာ္ဓါတ္ေတြကူးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သူငယ္ခ်င္းရယ္ .. ကံမကုန္ရင္ ၿပန္ဆံုတာေပါ့ေနာ္..:)