ခြင့္တင္ၿခင္း

ခုတစ္ေလာ အလုပ္ပဲရွဴပ္တာလား..အရႉပ္ေတြပဲ လုပ္ေနမိတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ့ ေန႔ေတြတိုင္းမွာ အသက္ရႉက်ပ္ေလာက္ေအာင္ လုပ္စရာ ၀န္ေတြပိေနတတ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းကိုလည္း တက္ဖို႔ အခ်ိန္မရသလို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေနေကာင္းရဲ့လားတစ္ခြန္းေတာင္ မေမးၿဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးကိုေတာ့ ပစ္ထားမိသလိုကို ၿဖစ္ေနတာပါ။ စာေတြလည္း လိုက္မဖတ္ႏိုင္သလို ေရးလည္းမေရးၿဖစ္ဘူးေလ။

အလုပ္ရႉပ္ရတဲ့အေၾကာင္းလား??? အမ်ားၾကီးပါ။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္မွာ ၿပႆနာေလးနည္းနည္းရိွေနသလို အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခဏၿပန္နားခ်င္လို႔ ၿပင္ဆင္ေနတာလည္းပါပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္..ကြ်န္မ အိမ္ၿပန္ရေတာ့မယ္။ ခြင့္တစ္လနဲ႔ မိသားစုအိမ္ေလးမွာ နားခိုခြင့္ ရေတာ့မွာပါ။ အတိုင္းအဆမရိွ ေပ်ာ္သလို ၀မ္းလည္းသာပါတယ္။ တစ္ခုပဲ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးကိုေတာ့ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္လခြင့္တင္ပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မ ဒီည ေလယာဥ္နဲ႔ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လိုက္ဦးမယ္။ လိုခ်င္တာရိွရင္ လွမ္းမွာေနာ္..:)

ငါ့ရဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း

မိသားစုက ငါးေယာက္
တိုင္ကီက အဖံုးေပါက္
လူတကာေတြ မ်က္စိေနာက္

အေဖက စိတ္ၿမန္
အေမက အထေႏွး
ေပါင္းဆံုမိေတာ့
ကေလးသံုးေယာက္ေမြး

အၾကီးဆံုးက အပ်ဳိၾကီးမမ
ဆူဆဲမိက ငိုၿပီးခ်ရ

အငယ္ဆံုးက ေမာင္တစ္ေကာင္
လြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ သူဖြန္ေၾကာင္

အလတ္မက ကတ္ဖဲ့ငါ
ဂြတိုက္တဲ့ေနရာ ႏွစ္ေယာက္မရွိပါ

မိသားစုက ငါးေယာက္
ေပါင္းမိေတာ့ အရပ္ေဂါက္
ေနတာက ဒဂံုေၿမာက္
လူတကာေတြ အကုန္ေၾကာက္ ။

ထာ၀ရ ပုလဲငယ္

သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့လို႔
အၿပစ္ကင္းစင္မႉနဲ႔
ရႊန္းလဲ့လဲ့ မ်က္၀န္းေလး
သူတစ္ခ်က္ ေ၀့အ၀ဲမွာ
ကိုယ့္အသည္း ေၾကြလဲသြားရတာ
ယံုႏိုင္စရာ မရိွလည္း
အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး..။

နီေစြးေစြးနဲ႔ ႏွင္းဆီငံု ႏႉတ္ခမ္းဖူးက
ပြင့္အာလာတဲ့ အၿပံဳးႏုႏု
ကိုယ့္ညေတြကို အပိုင္လု
အိပ္မရေအာင္ သူၿပဳစားထားခဲ့တာ
အေၿဖရွာမရလည္း
ေ၀ဒနာညလို႔ေတာ့ မွတ္မထင္မိဘူး..။

ကိုယ့္အေတြးေတြကို သိမ္းပိုက္လို႔
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သူရယ္
မင္းၾကည္ၿဖဴမယ္ဆို
ေနထိႏွင္းလို ေၾကြၿငိဆင္းသြားတဲ့
အရည္ေပ်ာ္အသည္းေလးကို
ေၿဖေဖ်ာ္စရာ ပုလဲအၿဖစ္မွတ္ယူလို႔
မင္းလည္တိုင္ႏုႏုမွာ ထာ၀ရရွင္သန္ခြင့္ၿပဳပါ ။

အားနာၿခင္းမ်ားနဲ႔ ကြ်န္မ

အားနာၿခင္းတဲ့... ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီစကားလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးသလို ဒုကၡေတြလည္းေတြ႔ခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ ၾကည့္ေတာ့ စကားေလးသံုးလံုးတည္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႔အစြမ္းက မေသးသလို ၿပႆနာေတြလည္း အလံုးအရင္းနဲ႔ ေဆာင္ယူလာတတ္ၿပန္ပါေသးတယ္။ တစ္ၿခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လိုရိွမယ္ မေၿပာတတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက အားနာၿခင္းမ်ားနဲ႔ နပန္းလံုးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မ သံုးတန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ ကြ်န္မရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလးက ေကာက္ကာငင္ကာ တုတ္ေကြးမိၿပီး အၿပင္းဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ သူ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စာေတြလည္း အကုန္လြတ္ေပါ့။ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေတြကူးေပးခဲ့သလို သူလည္း ေဆး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာက္အၿပီးမွာ နလန္ထခဲ့တယ္။ အဲ.. သူေနၿပန္ေကာင္းစ တစ္ညမွာေတာ့ သူ႔အေမၾကီး ကြ်န္မအိမ္ကို ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လြတ္သြားတဲ့စာေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီရွင္းၿပေပးေစခ်င္လို႔ လာေခၚတာပါ။

သိတာမသိတာ အပထား ေဖာေရွာလုပ္ဖို႔ဆို ႏွစ္ေယာက္မရိွတဲ့ကြ်န္မ ပံုမွန္ဆို ကၿပီးေတာင္ လိုက္သြားမွာ။ ဒါေပမယ့္ အန္တီၾကီးလာေခၚတဲ့အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ညက ၈ နာရီေက်ာ္ ၊ မီးကပ်က္၊ မိုးက သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနတဲ့အၿပင္ သိမ္ၿဖဴလမ္းရဲ့ထံုးစံအရ ေရကလည္း ေၿခသလံုးတ၀က္ေလာက္ထိ တက္ေနေသးတယ္။ ကြ်န္မ အေမကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ကို ခပ္တိုးတိုးကပ္ေၿပာပါတယ္။ လိုက္မသြားရဘူးတဲ့.. သူေတာင္ သူ႔သမီးေလးကို မိုးမထိေစခ်င္လို႔ ေခၚမလာတာ သမီးကိုလည္း အေမ မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့ေလ။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မလည္းမသြားခ်င္ဘူး။ မိုးကအရမ္းသည္းေနတဲ့အၿပင္ ေနာက္ေန႔လည္း ေက်ာင္းကတက္ရဦးမယ္ေလ။ ေတြေ၀စြာနဲ႔ ေ၀ခြဲမရၿဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို အန္တီၾကီးက ‘ကူညီပါ သမီးရယ္’ တဲ့…။

ကဲ… ေၿပာေနစရာေတာင္လိုမယ္ မထင္ဘူးေနာ္။ အားနာတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အားနာနာနဲ႔ပဲ မိုးထဲေလထဲ အိမ္အေရာက္ စာသြားရွင္းၿပေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးကပ်က္ေနေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္အားကိုးနဲ႔ေပါ့။ သခ်ၤာ ပုစာၦေတြကို ကိုယ္က အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆရာလုပ္၊ သူက ခ်တြက္နဲ႔ ဟုတ္ေနရာက ဘယ္ကဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိဘူး ..ကြ်န္မ ေမွးခနဲ ငိုက္သြားတယ္။ ႏွာေခါင္း၀ကို တိုး၀င္လာတဲ့ ေညွာ္နံ႔တစ္ခုေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လန္႔အႏိုးမွာ သိလိုက္တာက ငါေတာ့ သြားၿပီဆိုတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်ထားတဲ့ ကိုေရႊဖေယာင္းတိုင္မီးက တစ္ခ်က္အငိုက္မွာ ကြ်န္မရဲ့ ေဘာလံုးေကဆံပင္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ။ ကြ်န္မ ဆံပင္ေရွ့တစ္ၿခမ္း မီးကြ်မ္းသြားၿပီေလ။ ေၿပာင္စပ္စပ္ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ မွန္ထဲၿပန္ၾကည့္ၿပီး ငိုရမလို ရီရမလို အီလည္လည္ၾကီးနဲ႔ အိမ္ကို ၿပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက သူမသြားဖို႔ ေၿပာရဲ့နဲ႔ သြားၿပီး ၿဖစ္လာတာမို႔ မသနားတဲ့အၿပင္ ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ ဆူပူေနၿပန္ေသးတယ္။ စိတ္ၾကီးရယ္ ညစ္လွခ်ည္ရဲ့.. :( :(

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ... အားနာဖို႔ပဲ သိတဲ့ ကြ်န္မ မိုးေလအရိွန္နဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ အၿပင္းဖ်ားခဲ့သလို အဲဒီလ ေၿဖတဲ့ စာေမးပြဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေလးထက္ အဆင့္နိမ့္ခဲ့ပါတယ္...ကိုယ့္အၿပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲမို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အေမ့ကို ရီပို႔ကတ္ၿပရံုမွ တပါး အၿခားမရိွၿပီေပါ့ေလ.. :( :( ။ ဒီေလာက္နဲ႔ မွတ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္.. ဒါက အစပဲရိွေသးတယ္.. လာဦးမည္ ..ၾကာဦးမည္..ေမွ်ာ္.... :D ။