ခြင့္တင္ၿခင္း

ခုတစ္ေလာ အလုပ္ပဲရွဴပ္တာလား..အရႉပ္ေတြပဲ လုပ္ေနမိတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ့ ေန႔ေတြတိုင္းမွာ အသက္ရႉက်ပ္ေလာက္ေအာင္ လုပ္စရာ ၀န္ေတြပိေနတတ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းကိုလည္း တက္ဖို႔ အခ်ိန္မရသလို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေနေကာင္းရဲ့လားတစ္ခြန္းေတာင္ မေမးၿဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးကိုေတာ့ ပစ္ထားမိသလိုကို ၿဖစ္ေနတာပါ။ စာေတြလည္း လိုက္မဖတ္ႏိုင္သလို ေရးလည္းမေရးၿဖစ္ဘူးေလ။

အလုပ္ရႉပ္ရတဲ့အေၾကာင္းလား??? အမ်ားၾကီးပါ။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္မွာ ၿပႆနာေလးနည္းနည္းရိွေနသလို အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခဏၿပန္နားခ်င္လို႔ ၿပင္ဆင္ေနတာလည္းပါပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္..ကြ်န္မ အိမ္ၿပန္ရေတာ့မယ္။ ခြင့္တစ္လနဲ႔ မိသားစုအိမ္ေလးမွာ နားခိုခြင့္ ရေတာ့မွာပါ။ အတိုင္းအဆမရိွ ေပ်ာ္သလို ၀မ္းလည္းသာပါတယ္။ တစ္ခုပဲ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ေလးကိုေတာ့ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္လခြင့္တင္ပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မ ဒီည ေလယာဥ္နဲ႔ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လိုက္ဦးမယ္။ လိုခ်င္တာရိွရင္ လွမ္းမွာေနာ္..:)

ငါ့ရဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း

မိသားစုက ငါးေယာက္
တိုင္ကီက အဖံုးေပါက္
လူတကာေတြ မ်က္စိေနာက္

အေဖက စိတ္ၿမန္
အေမက အထေႏွး
ေပါင္းဆံုမိေတာ့
ကေလးသံုးေယာက္ေမြး

အၾကီးဆံုးက အပ်ဳိၾကီးမမ
ဆူဆဲမိက ငိုၿပီးခ်ရ

အငယ္ဆံုးက ေမာင္တစ္ေကာင္
လြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ သူဖြန္ေၾကာင္

အလတ္မက ကတ္ဖဲ့ငါ
ဂြတိုက္တဲ့ေနရာ ႏွစ္ေယာက္မရွိပါ

မိသားစုက ငါးေယာက္
ေပါင္းမိေတာ့ အရပ္ေဂါက္
ေနတာက ဒဂံုေၿမာက္
လူတကာေတြ အကုန္ေၾကာက္ ။

ထာ၀ရ ပုလဲငယ္

သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့လို႔
အၿပစ္ကင္းစင္မႉနဲ႔
ရႊန္းလဲ့လဲ့ မ်က္၀န္းေလး
သူတစ္ခ်က္ ေ၀့အ၀ဲမွာ
ကိုယ့္အသည္း ေၾကြလဲသြားရတာ
ယံုႏိုင္စရာ မရိွလည္း
အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး..။

နီေစြးေစြးနဲ႔ ႏွင္းဆီငံု ႏႉတ္ခမ္းဖူးက
ပြင့္အာလာတဲ့ အၿပံဳးႏုႏု
ကိုယ့္ညေတြကို အပိုင္လု
အိပ္မရေအာင္ သူၿပဳစားထားခဲ့တာ
အေၿဖရွာမရလည္း
ေ၀ဒနာညလို႔ေတာ့ မွတ္မထင္မိဘူး..။

ကိုယ့္အေတြးေတြကို သိမ္းပိုက္လို႔
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သူရယ္
မင္းၾကည္ၿဖဴမယ္ဆို
ေနထိႏွင္းလို ေၾကြၿငိဆင္းသြားတဲ့
အရည္ေပ်ာ္အသည္းေလးကို
ေၿဖေဖ်ာ္စရာ ပုလဲအၿဖစ္မွတ္ယူလို႔
မင္းလည္တိုင္ႏုႏုမွာ ထာ၀ရရွင္သန္ခြင့္ၿပဳပါ ။

အားနာၿခင္းမ်ားနဲ႔ ကြ်န္မ

အားနာၿခင္းတဲ့... ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီစကားလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးသလို ဒုကၡေတြလည္းေတြ႔ခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ ၾကည့္ေတာ့ စကားေလးသံုးလံုးတည္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႔အစြမ္းက မေသးသလို ၿပႆနာေတြလည္း အလံုးအရင္းနဲ႔ ေဆာင္ယူလာတတ္ၿပန္ပါေသးတယ္။ တစ္ၿခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လိုရိွမယ္ မေၿပာတတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက အားနာၿခင္းမ်ားနဲ႔ နပန္းလံုးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မ သံုးတန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ ကြ်န္မရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလးက ေကာက္ကာငင္ကာ တုတ္ေကြးမိၿပီး အၿပင္းဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ သူ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စာေတြလည္း အကုန္လြတ္ေပါ့။ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေတြကူးေပးခဲ့သလို သူလည္း ေဆး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာက္အၿပီးမွာ နလန္ထခဲ့တယ္။ အဲ.. သူေနၿပန္ေကာင္းစ တစ္ညမွာေတာ့ သူ႔အေမၾကီး ကြ်န္မအိမ္ကို ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လြတ္သြားတဲ့စာေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီရွင္းၿပေပးေစခ်င္လို႔ လာေခၚတာပါ။

သိတာမသိတာ အပထား ေဖာေရွာလုပ္ဖို႔ဆို ႏွစ္ေယာက္မရိွတဲ့ကြ်န္မ ပံုမွန္ဆို ကၿပီးေတာင္ လိုက္သြားမွာ။ ဒါေပမယ့္ အန္တီၾကီးလာေခၚတဲ့အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ညက ၈ နာရီေက်ာ္ ၊ မီးကပ်က္၊ မိုးက သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနတဲ့အၿပင္ သိမ္ၿဖဴလမ္းရဲ့ထံုးစံအရ ေရကလည္း ေၿခသလံုးတ၀က္ေလာက္ထိ တက္ေနေသးတယ္။ ကြ်န္မ အေမကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ကို ခပ္တိုးတိုးကပ္ေၿပာပါတယ္။ လိုက္မသြားရဘူးတဲ့.. သူေတာင္ သူ႔သမီးေလးကို မိုးမထိေစခ်င္လို႔ ေခၚမလာတာ သမီးကိုလည္း အေမ မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့ေလ။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မလည္းမသြားခ်င္ဘူး။ မိုးကအရမ္းသည္းေနတဲ့အၿပင္ ေနာက္ေန႔လည္း ေက်ာင္းကတက္ရဦးမယ္ေလ။ ေတြေ၀စြာနဲ႔ ေ၀ခြဲမရၿဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို အန္တီၾကီးက ‘ကူညီပါ သမီးရယ္’ တဲ့…။

ကဲ… ေၿပာေနစရာေတာင္လိုမယ္ မထင္ဘူးေနာ္။ အားနာတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အားနာနာနဲ႔ပဲ မိုးထဲေလထဲ အိမ္အေရာက္ စာသြားရွင္းၿပေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးကပ်က္ေနေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္အားကိုးနဲ႔ေပါ့။ သခ်ၤာ ပုစာၦေတြကို ကိုယ္က အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆရာလုပ္၊ သူက ခ်တြက္နဲ႔ ဟုတ္ေနရာက ဘယ္ကဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိဘူး ..ကြ်န္မ ေမွးခနဲ ငိုက္သြားတယ္။ ႏွာေခါင္း၀ကို တိုး၀င္လာတဲ့ ေညွာ္နံ႔တစ္ခုေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လန္႔အႏိုးမွာ သိလိုက္တာက ငါေတာ့ သြားၿပီဆိုတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်ထားတဲ့ ကိုေရႊဖေယာင္းတိုင္မီးက တစ္ခ်က္အငိုက္မွာ ကြ်န္မရဲ့ ေဘာလံုးေကဆံပင္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ။ ကြ်န္မ ဆံပင္ေရွ့တစ္ၿခမ္း မီးကြ်မ္းသြားၿပီေလ။ ေၿပာင္စပ္စပ္ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ မွန္ထဲၿပန္ၾကည့္ၿပီး ငိုရမလို ရီရမလို အီလည္လည္ၾကီးနဲ႔ အိမ္ကို ၿပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက သူမသြားဖို႔ ေၿပာရဲ့နဲ႔ သြားၿပီး ၿဖစ္လာတာမို႔ မသနားတဲ့အၿပင္ ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ ဆူပူေနၿပန္ေသးတယ္။ စိတ္ၾကီးရယ္ ညစ္လွခ်ည္ရဲ့.. :( :(

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ... အားနာဖို႔ပဲ သိတဲ့ ကြ်န္မ မိုးေလအရိွန္နဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ အၿပင္းဖ်ားခဲ့သလို အဲဒီလ ေၿဖတဲ့ စာေမးပြဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေလးထက္ အဆင့္နိမ့္ခဲ့ပါတယ္...ကိုယ့္အၿပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲမို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အေမ့ကို ရီပို႔ကတ္ၿပရံုမွ တပါး အၿခားမရိွၿပီေပါ့ေလ.. :( :( ။ ဒီေလာက္နဲ႔ မွတ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္.. ဒါက အစပဲရိွေသးတယ္.. လာဦးမည္ ..ၾကာဦးမည္..ေမွ်ာ္.... :D ။

တိတ္တခိုး

တစ္ေန႔တစ္ရက္
အေတြ႔ခက္လွ်င္
ၾကားေလေသြးလို႔
ေ၀းမယ္ထင္...

စကၠန္႔မိနစ္
အားလပ္မိလွ်င္
စိတ္အစဥ္က
သူ႔ဆီႏွင္..။

ပါးၿပင္မို႔မို႔
နီၿမန္းေအာင္ပင္
ခ်စ္သူ႔အေၾကာင္း
ေတြးေနခ်င္..

ၾကမၼာဖန္လို႔
ေ၀းခဲ့ၾကလွ်င္
ထိုစိတ္ႏွင့္ပင္
ရူးမည္ထင္..

သည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း
ဖြဲ႔ဆိုေသာ္လွ်င္
ဆိုင္သူမသိလို႔

ခက္တယ္ရွင္..။

မာတာမိခင္

ေဖေမခ်စ္ၿခင္း ေပါင္းကူးယွက္၍
သေႏၶတည္လာ ရင္ေသြးငယ္အား
ေမတၱာေရစင္ သြန္းၿဖန္းပက္ၿပီး
အသက္ထက္ပင္ ၿမတ္နိုုုးပါ၏။

ရင္နွစ္သည္းခ်ာ ကေလးငယ္အား
မထိခိုက္ေအာင္ ပူစပ္ေရွာင္၍
စြမ္းကုန္ယုယ ခ်စ္ခင္မိသည္
သမီးငယ္ေလး သိပါေလစ ။

ခက္ခဲေပါင္းစံု ေက်ာ္ေၿမာက္လြန္၍
ကိုးလလြယ္ၿပီး ဆယ္လဖြားသည္
မ်က္ႏွာေလးၿမင္ သံၾကားစဥ္၀ယ္
အေမာဟူသမ်ွ လြင့္ၿပယ္ပါ၏။

ေဘးလည္းမသီ ရန္မခေအာင္
ဖ၀ါးႏွစ္လံုး ခံုးႏွစ္သစ္မွ
ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္လာသည္
ပန္းဖူးငံုေလး ပြင့္အာသည္အထိ။

ပညာၿပည့္စံု ေတာင္လက္စံု၍
မိဘေက်းဇူး ဆပ္ရန္ရြယ္ရည္
သမီးကေလး ေ၀းထြက္သြားၿပီ။

ရင္ႏွင္႔မခ်ိ ပူေလာင္ရလည္း
အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္ပါ၍
ႏွစ္သိမ့္အားေပး လမ္းညႊန္ေပးသည္
သမီးဘ၀ ေအာင္ၿမင္ရန္အတြက္။

ႏွစ္လရွည္ၾကာ သမီးေ၀းကြာ
သံသယႏွင့္ ေမးလာပါ၏
ခ်စ္ေသးရဲ့လား ေမ႔ၿပီလား။

ေမ့ခ်စ္သမီးငယ္ ဤကမာၻေၿမ၀ယ္
စၾကာ၀ဠာသုန္း ကမာၻၿပဳန္းလည္း
မိခင္ေမတၱာ သားတို႔ေပၚအား
ဘယ္ခါမပ်က္ စဥ္ဆက္လိုက္သည္
ေအးၿမစမ္းေရ သြင္သြင္စီးသို႔ ။

(အေမ့ကို သတိရေနလို႔ အရင္ website တစ္ခုမွာေရးဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးၿပန္တင္လိုက္ပါတယ္)

အကၡရာတစ္ေၾကာင္း

ငါ့ကဗ်ာမွ ကဗ်ာတဲ့

ငါ့ကာရန္နေဘနဲ႔

ငါေသရြာၿပန္သြားရင္ေတာင္

ငါ့နာမည္တစ္လံုး တြင္ရစ္

ငါ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ က်န္ရစ္ေစရမယ္တဲ့ ။

ငါ့ကဗ်ာမွ ကဗ်ာတဲ့

ငါေရးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ငါ့ခႏၶာကိုယ္ပုပ္လို႔ ေပၚရင္ေတာင္

ငါ့နာမည္ အဟုတ္မို႔ ေက်ာ္ေဇာေနရမယ့္

ငါ့ရဲ့ ေမာ္ဒန္ေခတ္သစ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တဲ့ ။

ကဲ ..........

ငါစြဲေတြနဲ႔ အထာက်ဲေနတဲ့

ဗလာမဲ ကဗ်ာရဲေတြကို

အသာခ်ဲလို႔ ေၾကၿငာရဲလိုက္တာက

စိတ္ကိုၿငိ Heart ကိုထိရင္

အကၡရာတစ္ေၾကာင္းလည္း

ရင္ကို ေၿဗာင္းဆန္ေစမယ့္

ကဗ်ာရည္ေကာင္းတစ္ပုဒ္ဆိုတာကိုပဲ ။

ပုစာၦ

ကမ္းေၿခမွာ
လွမ္းေနလည္း
အလြမ္းတေစ ၦေၾကာင့္
အပန္းမေၿပႏိုင္တာ ခက္တယ္..

ညအေမွာင္မွာ
ထေၾကာင္လို႔
ေယာင္ၿပီးေခၚမိတာက
'ေမာင္'ၿဖစ္ေနတာ ခက္တယ္..

အေသတြက္ေတာင္

အေၿဖမထြက္တဲ့ ပုစာၦကို

ေက်နပ္လို႔ ကဗ်ာစပ္ေနတာ
ေပကပ္ကပ္ ငါၿဖစ္ေနလို႔ ခက္တယ္ ။

ႏွလံုးသားကို အၿပံဳးမ်ားနဲ႔
ခံုရံုးတင္ က်ဳံးသြင္းလို႔
အမုန္းမစြက္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့တာက
အရံႉးမ်ားနဲ႔ တံုးအတဲ့
ငါသာလွ်င္ၿဖစ္ေနခဲ့တာ ခက္..ပါ..တယ္

ထစ္ခ်ဳန္းမိုး

ခ်စ္သူ…
ငါနဲမင္းအၾကား
ေရခဲၿမစ္အလား ေအးခဲမႉေတြ
အစိုင္အခဲဖြဲ႔လို႔ ထုထည္တက္ေနခဲ့ၿပီ..

ေရခဲၿမစ္ရဲ့ ၿမစ္ဖ်ားခံရာက
မင္းရဲ့ မာနေတြကလား..
ငါ့ရဲ့ လ်စ္လ်ဴရွဴတတ္မႉမ်ားကလား..
မင္းရဲ့ ဂရုမစိုက္မႉေၾကာင့္လား..
ငါ့ရဲ့ အလုပ္ရွဴပ္မႉေတြေၾကာင့္လား ..
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေနာက္လွည့္အၾကည့္မွာ
အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္တဲ့အေၿဖတစ္ခု
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းငယ္ကေၿပာသြားေလရဲ့..

သကၠရာဇ္တစ္ခုအၿပိဳမွာ
အခ်စ္တစ္ခု ခန္းေၿခာက္သြားတတ္တာ
၂၁ ရာစုရဲ့ မဆန္းတဲ့အၿဖစ္တစ္ခုပါတဲ့ ။

အို….မဟုတ္ဘူး ..မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး...ငါမယံုဘူး…..
လက္မခံႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ငါ့ႏွလံုးသားေကာင္းကင္မွာ
အခါလြန္ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေတြ အၿငိဳးနဲ႔သြန္းၿဖိဳးလို႔ ရြာေနခဲ့ရၿပီေပါ့ေလ..

၁၉ ဇူလိုင္

ဇူလိုင္ ၁၉ ၊ တပ္လွန္႕နွဳိးသည္
တို႕မ်ိဳးစဥ္ဆက္တိုင္သတည္း
၁၉ ဇူလိုင္မေမ႕နိုင္တည့္ ။

မိုးရက္မိုးခါ ျဖစ္ေလပါလည္း
ရွဴသာျမင္ကြင္းနံနက္ခင္းနွင့္
ယင္းသည့္စေန ျဂိဳလ္ဆိုးေမႊခဲ့
တြင္း၀န္ရံုးဆီ ၊ ဆယ္နာရီနွင့္
စြန္းသည္ဟိုဖက္ ၊ နာရီ၀က္တြင္
ျပည္တြက္ေရးရာ ၊ မ်ား၀န္တာကို
ျဖာျဖာတနည္း ၊ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတို႕
စုစည္းတေထြ ၊ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ . . . ။

ဂ်စ္ကားစိမ္းမွ ၊ ဆင္းသက္ၾကျပီး
လက္မွေတာ္မီ ၊ စတင္းခ်ီ လွ်က္
တပ္မည္နံပါတ္ ၊ ၁၂ မွတ္သည့္
စစ္တပ္၀တ္စံု ၊ အေရျခံဳတို႕
စုျပံဳတက္သြား မိနစ္ျခား၀ယ္. . .။
နားကြဲမတတ္ ဒလစပ္လွ်င္
ပစ္ခတ္ဆူညံ ၊ ေသနတ္သံတို႕
မိုးယံကိုေဖာက္ ၊ ေလ၀ယ္ေနွာက္သည္
ထက္ေအာက္၀န္းက်င္ တုန္သတည္း။

က်ည္ပြင့္သံလည္း . . .
မိုးယံကိုဖြင့္ ၊ ေလ၀ယ္လြင့္သည္
ယမ္းပြင့္ ယမ္းခိုး ေ၀ သတည္း . . .။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၊ ျပည့္ ခ်စ္ပန္းႏွင့္
ေခါင္နန္းစာဆို ဦးဘခ်ိဳ ျပင္
ၾကည္ညိုဆပြား ၊ ဒို႕အားထားသည့္
ေစာ္ဘြားမိုင္းပြန္ ၊ လူရည္ခၽြန္လွ
သခင္ျမ ႏွင့္ . . .
တကြတူျပိဳင္ ၊ မန္းဘခိုင္
ၾကိဳင္လွဳိင္သတင္း ၊ ဦးဘ၀င္း
ပ်ံ႕သင္းဂုဏ္ျဒပ္ ၊ ဦးရာဇာတ္တို႕
ပစ္ခတ္ခံရ ၊ ေဆာင္ခန္းမ၀ယ္
လဲက်ေသဆံုး ၊ ေသြးနီဖုံးသည္
ဆံုးရွဳံးခဲ့ရေလျပီတကား . . . ။

ဒီသတင္းလွ်င္ ၊
ခ်က္ခ်င္းျပန္႕သြား ၊ ျပည္သူ႕နား သို႕
သိၾကားမၾကာ၊ ျပည္လံုးမွာလည္း
သည္းညွာပ်က္ျပဳန္း ၊ ၾကိမ္မီးအံုးသို႕
ယူက်ံဳးမရ ၊ မ်က္ရည္က်ခဲ့
တသနွေျမာ အေသေစာဟ
ေသာကလွိဳက္ဖို၊ ရိွုက္ငင္ငိုမိ
ရက္ကိုလစား ၊ ခ်ိန္ေတြမ်ားသည္
ခုကား ( ) နွစ္တိုင္ခဲ့ျပီ ။

ျပည့္လြတ္လပ္ေရး ၊ အသက္ေပးကာ
စေတးခံသြား ၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြက္
ဒို႕ကားတဖန္ ၊ ေဆာင္ရြက္ရန္ကား
မိျမန္အတြက္ ၊ စြမ္းသည့္ဘက္မွ
ဆထက္ၾကိဳးကုတ္ ၊ အားမာန္ထုတ္ခါ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်မွတ္ ၊ လမ္းစဥ္ျမတ္ကို
က်င့္အပ္လိုက္နာ ၊ သြားရန္သာတည္း ။

ဆယ့္ကိုးဇူလိုင္ မေမ႕နိုင္တည့္
ဇူလိုင္ဆယ္ကိုး တပ္လွန္႕နွဳိးသည္
ဒို႕မ်ိဳးစဥ္ဆက္ တိုင္ေစသတည္း . . .။

ေရးသားသူ-ထြဏ္းေနႏြယ္
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဗ်ာမ်ားစာအုပ္)

ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္း

ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းကို ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီး လ၀က္ေနမွ ထေရးတဲ့လူဆိုလို႔ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ့..:D။ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းဆိုလို႔ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုေရးဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရဲ့ လာေနက်စာဖတ္သူတစ္ဦးက ေၿပာလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီစာေလးေရးၿဖစ္ပါတယ္။

သူေၿပာတာကေတာ့ ေစတနာနဲ႔ပါ ။ ကဗ်ာေလးေတြကို ဒီထက္ ပိုၿပီး အားစိုက္ေရးၾကည့္ပါတဲ့ ။ ကဗ်ာေတြက ရိုးေနတယ္တဲ့..။ အဲလိုေၿပာလို႔ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ လက္ခံပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဒီဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း အေပ်ာ္သေဘာေလးနဲ႔ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။ အားနည္းခ်က္ေတြ မၿပည့္စံုတာေတြအမ်ားၾကီးရိွေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ ။ လိုအပ္ခ်က္ေတြရိွရင္လည္း ကူညီေထာက္ၿပေပးၾကပါလို႔...။

စာေရးတဲ့ အပိုင္းမွာလဲ ေရးတတ္လို႔မဟုတ္ဘဲ.. ၀ါသနာအရ ခံစားမႉေတြကို ရင္ဖြင့္လို႔ ရရံုေလး၊ ဘ၀အေမာေတြကို လွစ္ဟၿပႏိုင္ရံုေလး ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ နာမည္ေလးကို ရင္ဖြင့္ေဖာ္လို႔ေပးမိတာပါ ။ ရင္ဖြင့္ေဖာ္မွာ ကဗ်ာအမ်ားစု ရိွေနမွာၿဖစ္ၿပီး အားရင္အားသလို ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေၿခရွဴပ္လို႔ မအားရင္လည္း လွည့္ၾကည့္ၿဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..:D..(ၾကိဳစကားခံထားတာေလ)။ တကယ္လို႔မ်ား ရင္ဖြင့္ေဖာ္က စာေတြဟာ စာဖတ္သူကို အားမလို အားမရၿဖစ္ေစတယ္..လိုခ်င္တဲ့ ရသကို အၿပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး....ၿပီးေတာ့ စာအသစ္မွန္မွန္မတင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး အားေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ရင္း ဒီမွာပဲ နားလိုက္ပါဦးမယ္...။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစရွင္ ။

ကႏၲာရ ခရီးသည္

၅၂၈ ေႏွာင္ဖြဲ႔သံေယာဇဥ္
ခြဲခြာခ်ိန္မွာ ငါဘယ္လိုေက်ာခိုင္းရမွာလဲ
ဖခင္ရဲ့ ေမွာင္ရီေ၀ရုပ္သြင္
မိခင္ရဲ့ မ်က္ရည္လည္မ်က္၀န္း
ႏွလံုးအိမ္ကို ဓားနဲ႔ မႊန္းလို႔
အသည္းဆိုင္ေတြ ပဲ့ေၾကြခဲ့ရၿပီပဲ..

အက္ေၾကာင္းထပ္ စကားပံုတစ္ခု
ခါးသက္စြာ နားမွာပဲ့တင္ၾကားမိပါရဲ့
ဘာတဲ့..
ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနရဆိုလား..

တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္တဲ့ ေရွးဆိုရိုးေတြ
လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္တဲ့ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ
ဘယ္သူေတြ လက္ေဆာ့တီထြင္လို႔
ေလာကၾကီးကို အေရာင္ၿခယ္ေဘာင္ခတ္ခဲ့ပါလိမ့္..

ပစၥဳပၸန္မွာေတာ့ ပင္ကိုယ္အသိစိတ္
ခႏၶာရိပ္က လြင့္ထြက္လို႔
မငိုေအာင္တင္း မၿပိဳေအာင္'ဟင္း' ခ်ရင္း
ငါခ်စ္ခင္တဲ့ မိသားစုေလးကို
ငါေလ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ရၿပန္တယ္
မဆံုးႏိုင္တဲ့ ကႏၲာရခရီးရွည္တစ္ခု ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ေပါ့ေလ...

အဆံုးသတ္

သံသယၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ႏွစ္ဖက္ၿပိဳင္တင္းေနတဲ့
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလြန္ဆြဲပြဲမွာ
ယံုၾကည္မႉနဲ႔ သစၥာက
ဘယ္ေခ်ာင္မွာမ်ား ပုန္းေရွာင္ေနၾကပါလိမ့္...
ၾကိဳးစရဲ့ တစ္ဖက္စီက
ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ မ်က္၀န္းအစံု
ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ အဆိပ္သင့္ႏွလံုးသား
ခပ္စူးစူးေအာင့္ေနတဲ့ ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္
ေတာ္လိုက္စမ္းပါ အခ်စ္မိုးရယ္..
မင္းမသြန္းၿဖိဳးလဲ ရိွပါေစေတာ့။
ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ငါ့အသည္းကို
ငါ့မ်က္၀န္းက မိုးေရပူေတြနဲ႔
ခပ္ေပါေပါ သြန္းေလာင္းခ်လို႔
ငါ့ကမာၻက ဒီလြန္ဆြဲပြဲကို
ငါကိုယ္တိုင္ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္..

ခ်စ္သူ႔တမ္းခ်င္း

ခ်စ္သူေရ...
မင္းရဲ့ေၿခရာ ႏွင္းမႉန္ေတာမွာ
ရွာေဖြလို႔ေလွ်ာက္ တေကာက္ေကာက္နဲ႔
ငါေလႏြမ္းလ်ေမာခဲ့ၿပီ...
ေပးခဲ့ဒဏ္ရာ ေ၀းရခ်ိန္မွာ
ရင္ကိုထိုးေဖာက္ စိတ္ကိုေႏွာက္လို႔
ငါရဲ့ ႏွလံုးသားပဲ့ေၾကြၿပီ...
ခ်စ္မိသူမွာ ရင္နာဆဲမို႔
ေက်ာခိုင္းခဲ့စဥ္ ဟိုခ်ိန္ခါမွ
ႏွစ္လရက္ၾကာ ယေန႔တိုင္ေအာင္
ငါ့ေခါင္းအံုးေလး စြတ္စိုဆဲပါ
တမ္းတမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေလ....