ဒီေန႔မွာ ... ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနပါတယ္.. နားမလည္ၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ စိတ္ေတြရႉပ္ေထြးေနပါတယ္။ ေၿဖမယ့္သူ မရိွတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကို မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရလို႔ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုး သူ႔ေၾကာင့္ပါပဲ။ သူက ကြ်န္မရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္..။ အတူတြဲလုပ္ခ်ိန္ တစ္ႏွစ္နီးပါး ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ့္ဆိုင္ရဲ့ အဖြဲ႔၀င္တစ္ဦးအၿဖစ္ထက္ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုေတာင္ၿဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပါ။
ဒီေန႔ ...ကြ်န္မ ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္မွာ အလုပ္စ၀င္ဖို႔ ၿပင္တယ္။ သူကေတာ့ အၿခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ မနက္ပိုင္း ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္က်သူပါ။ အလုပ္ခ်စ္သူ ကြ်န္မမွာ အက်င့္တစ္ခု ရိွတယ္။ အဲဒါက ဆိုင္ထဲမ၀င္ခင္ အၿပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကိုယ့္ဆိုင္ကို လွမ္းအကဲခတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ပါ။ ကိုယ္မရိွတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ၿပီး ဆိုင္မွာ ဘာၿဖစ္ေနလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔လည္း ၿဖစ္ပါတယ္ ( ဒါကို အၿပစ္ရွာတတ္တဲ့ အက်င့္လို႔ ေၿပာလည္း ကြ်န္မလက္ခံပါတယ္ )။ ပံုမွန္ဆို ကြ်န္မ မရိွရင္ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ရပ္လို႔ ေစ်း၀ယ္ကို greeting လုပ္သူ မရိွပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာလည္း ခဏပါပဲ။ ကိုယ္ရိွရင္ greeter ရိွၿပီး ကိုယ္မရိွရင္ေတာ့ ဗလာနတၳိပါပဲ။ အဲ...ဒီေန႔ေတာ့ ထူးၿခားပါတယ္။ ဆရာသမားက ခပ္တည္တည္ပဲ ဆိုင္၀မွာ ရပ္ေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ေအာ္..ငါမရိွလဲ သူတို႔တာ၀န္ေက်ရွာပါတယ္ေပါ့။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ရပ္ရံု ရပ္ေနတာသာ ၿဖစ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ သူ႔ေရွ႔က ၿဖတ္၀င္လာလဲ ႏႉတ္ခြန္းဆက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းလို႔ သူ႔ပံုစံက သိဟန္ေတာင္မတူဘူး။ ေအာ္... စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘူး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ့လို႔ ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ မေတြ႔ေပမယ့္ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခ်ိန္မို႔ မသိဟန္ေဆာင္ၿပီးပဲ ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္မကို ၿမင္လိုက္ေတာ့ အိပ္ရာက ႏိုးသလို ကေယာင္ေၿခာက္ၿခား ၾကည့္တယ္။ အရင္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စေနာက္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀းလို႔ ဟိုင္းတစ္လံုးေတာင္ သူ မေၿပာဘူး။ ဒီလူ ဒီေန႔တစ္မ်ိဳးပဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္မ နည္းနည္း စိတ္တိုသြားတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို ၿပန္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ဒီဆိုင္မွာ ဒီလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရၿခင္းပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြက စၿပီး ကြ်န္မ တၿခားတစ္ေနရာမွာ တာ၀န္က်ေတာ့မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုက ေနာက္ဆံုးေန႔ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကုန္ဆံုးခ်င္တယ္။ အၿမဲတမ္း စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ေၿပးလႊားလုပ္ကိုင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ ေနာက္ဆံုးေန႔ေလးေတာ့ နားခြင့္ရခ်င္ပါတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ကင္မရာေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္ ။ သူ ဓာတ္ပံုရိုက္ ၀ါသနာပါတာ ကြ်န္မသိတယ္။ ငါတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဓာတ္ပံု ရိုက္ၾကမယ္ေပါ့။ တၿခား အဖြဲ႔၀င္ေတြကေတာ့ ခ်စ္ခင္ ၀မ္းနည္းတဲ့ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔အတူတြဲ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ ။ ဆရာသမားကေတာ့ သက္မဲ့ေက်ာက္ရုပ္ တစ္ခုလိုပါပဲ ။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုလာမရိုက္သလို ခုနက ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ မလႉပ္မယွက္နဲ႔ ရပ္ၿမဲရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေတာင္ လြင့္ပါးလို႔ တၿဖည္းၿဖည္း အံ့ၾသစ ၿပဳလာတယ္..။
ဒါ သူ႔ပံုစံ မဟုတ္တာ ကြ်န္မ အသိဆံုးၿဖစ္တယ္ ။ ကြ်န္မကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ၊ စိတ္မတိုတိုေအာင္ စေနာက္တတ္တဲ့ ၊ ဘယ္ေလာက္ ဆူဆူေၿပာေၿပာ အၿမဲနားလည္ ကူညီေပးတတ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေလး တစ္ခုခုေတာ့ ၿဖစ္ေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကြ်န္မ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးၿမန္းစပ္စုဖို႔ ၿပင္တယ္ ။ ဆရာသမားက ဒါကိုေတာ့ ရိပ္မိပံု ရတယ္ ။ ကြ်န္မ လိုက္မမီွေအာင္ ပတ္ေၿပးေနခဲ့တယ္။ မသိရင္ေတာ့ အရမ္း အလုပ္ မ်ားေနတယ္ေပါ့ေလ..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် အမ်ားဆံုးက သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပံုမွန္ဆို ကြ်န္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ရင္ဖြင့္တိုင္ပင္ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းေနက်ပါ။ အခုေတာ့ ကာယကံရွင္က မေၿပာခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုအတြက္ ကြ်န္မရဲ့ ကူညီ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္မိတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္တာ၀န္က်သူေတြ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးေလးလည္း သူ႔ေၾကာင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ပါပဲ..။
ေနာက္ေန႔ကစၿပီး မေတြ႔ရေတာ့မယ့္ ကြ်န္မကို အားလံုးက ႏႉတ္ဆက္ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္မနဲ႔ ခြဲခြာရၿခင္းအတြက္ သူ႔ဆီက ၀မ္းနည္းၿခင္းၿဖစ္ၿဖစ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႉၿဖစ္ၿဖစ္၊ အရင္ကလို စိတ္ဆိုးေအာင္ စေနာက္တာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ၀ိဥာဥ္မဲ့လူ တစ္ေယာက္လို ခပ္မဆိတ္ေနေနခဲ့တယ္။ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္..။ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏႉတ္ဆက္စကားေလးေတာင္ မေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ ဘာအခက္အခဲေတြ ၿဖစ္ေနခဲ့သလဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ၿပန္ဖို႔ၿပင္တယ္။ ဆိုင္၀ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ..ေဟာ..သူ ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကြ်န္မကို သူ တစ္ခုခု စေနာက္ေတာ့မယ္လို႔ ကြ်န္မ ေတြးထင္လိုက္မိတယ္။
ဆိုင္ထဲမွာ ရိွတဲ့ လူအားလံုးကို သူ တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုးညွင္းစြာ သူသဲ့သဲ့ေလး ေၿပာတယ္..
“ ငါမွားတာ ရိွရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ ” တဲ့ ။
စကားအဆံုးမွာ သူ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ သူ႔အေၿပာကို လူစံု မၾကားလိုက္ေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ သူ ဘာသေဘာနဲ႔ ေၿပာသြားခဲ့တာလဲ??..ကြ်န္မ သူ႔ကို ေအာ္ေခၚၿပီး အမီွလိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္.. ေၿခလွမ္းက်ဲနဲ႔ လွည့္မၾကည့္စတမ္း ေလွ်ာက္သြားတဲ့ သူ႔ကို မီွေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာလဲ.. ဒီစကားက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?? နားမလည္မႉေတြနဲ႔ ကြ်န္မ ေယာင္ခ်ာခ်ာ က်န္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ထဲမွာ အမွား မလုပ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းၿပီး လုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ စကားသံနဲ႔ အမူအရာေတြကို ၿမင္ေယာင္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ရႉပ္ရႉပ္နဲ႔ ဒီလူ စိတ္ကူးေပါက္တာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ရူးေပါက္သြားၿပီထင္ပါရဲ့လို႔ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ ေတြးမိတယ္..။
ေနာက္ သံုးေလးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ ကြ်န္မရဲ့ ဒြိဟေတြ အားလံုးကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစမယ့္ ဖုန္းေခၚသံတစ္ခု ကြ်န္မ လက္ခံရရိွခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ အတူေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုဆီက အေၾကာင္းၾကား ခြင့္ေတာင္းမႉလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ သူ လတ္တေလာ အလုပ္လာႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေဆးခြင့္အၿဖစ္ သတ္မွတ္ေပးထားဖို႔ ေၿပာတယ္။ ညေနကမွ က်န္းက်န္းမာမာေတြ႔ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဖို႔ ေဆးခြင့္ေတာင္းေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုကို “ သူဘာၿဖစ္ေနလို႔လဲ ” လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ပဲ ကြ်န္မ ေမးလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔အစ္ကို ၿပန္ေၿဖလိုက္တဲ့ အေၿဖတစ္ခုဟာ ကြ်န္မ နားထဲ မိုးၿခိမ္းသံလို ၿမည္ဟိန္းသြားခဲ့တယ္..။
သူ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံလို႔ ဆိုပါလား...။
ဘုရားသခင္...ဒီေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႉ အၿပည့္နဲ႔လူ၊ အၿမဲတမ္း လူတကာကို စေနာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္သူ၊ ကြ်န္မရဲ့ ယံုၾကည္အားကိုးရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္..။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာ၊ အေၿခအေနမ်ိဳးကမ်ား တြန္းပို႔လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို အဆံုးစီရင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္သြားခဲ့ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္...
ဒီေန႔ ...ကြ်န္မ ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္မွာ အလုပ္စ၀င္ဖို႔ ၿပင္တယ္။ သူကေတာ့ အၿခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ မနက္ပိုင္း ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္က်သူပါ။ အလုပ္ခ်စ္သူ ကြ်န္မမွာ အက်င့္တစ္ခု ရိွတယ္။ အဲဒါက ဆိုင္ထဲမ၀င္ခင္ အၿပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကိုယ့္ဆိုင္ကို လွမ္းအကဲခတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ပါ။ ကိုယ္မရိွတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ၿပီး ဆိုင္မွာ ဘာၿဖစ္ေနလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔လည္း ၿဖစ္ပါတယ္ ( ဒါကို အၿပစ္ရွာတတ္တဲ့ အက်င့္လို႔ ေၿပာလည္း ကြ်န္မလက္ခံပါတယ္ )။ ပံုမွန္ဆို ကြ်န္မ မရိွရင္ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ရပ္လို႔ ေစ်း၀ယ္ကို greeting လုပ္သူ မရိွပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာလည္း ခဏပါပဲ။ ကိုယ္ရိွရင္ greeter ရိွၿပီး ကိုယ္မရိွရင္ေတာ့ ဗလာနတၳိပါပဲ။ အဲ...ဒီေန႔ေတာ့ ထူးၿခားပါတယ္။ ဆရာသမားက ခပ္တည္တည္ပဲ ဆိုင္၀မွာ ရပ္ေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ေအာ္..ငါမရိွလဲ သူတို႔တာ၀န္ေက်ရွာပါတယ္ေပါ့။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ရပ္ရံု ရပ္ေနတာသာ ၿဖစ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ သူ႔ေရွ႔က ၿဖတ္၀င္လာလဲ ႏႉတ္ခြန္းဆက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းလို႔ သူ႔ပံုစံက သိဟန္ေတာင္မတူဘူး။ ေအာ္... စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘူး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ့လို႔ ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ မေတြ႔ေပမယ့္ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခ်ိန္မို႔ မသိဟန္ေဆာင္ၿပီးပဲ ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္မကို ၿမင္လိုက္ေတာ့ အိပ္ရာက ႏိုးသလို ကေယာင္ေၿခာက္ၿခား ၾကည့္တယ္။ အရင္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စေနာက္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀းလို႔ ဟိုင္းတစ္လံုးေတာင္ သူ မေၿပာဘူး။ ဒီလူ ဒီေန႔တစ္မ်ိဳးပဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္မ နည္းနည္း စိတ္တိုသြားတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို ၿပန္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ဒီဆိုင္မွာ ဒီလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရၿခင္းပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြက စၿပီး ကြ်န္မ တၿခားတစ္ေနရာမွာ တာ၀န္က်ေတာ့မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုက ေနာက္ဆံုးေန႔ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကုန္ဆံုးခ်င္တယ္။ အၿမဲတမ္း စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ေၿပးလႊားလုပ္ကိုင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ ေနာက္ဆံုးေန႔ေလးေတာ့ နားခြင့္ရခ်င္ပါတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ကင္မရာေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္ ။ သူ ဓာတ္ပံုရိုက္ ၀ါသနာပါတာ ကြ်န္မသိတယ္။ ငါတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဓာတ္ပံု ရိုက္ၾကမယ္ေပါ့။ တၿခား အဖြဲ႔၀င္ေတြကေတာ့ ခ်စ္ခင္ ၀မ္းနည္းတဲ့ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔အတူတြဲ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ ။ ဆရာသမားကေတာ့ သက္မဲ့ေက်ာက္ရုပ္ တစ္ခုလိုပါပဲ ။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုလာမရိုက္သလို ခုနက ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ မလႉပ္မယွက္နဲ႔ ရပ္ၿမဲရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေတာင္ လြင့္ပါးလို႔ တၿဖည္းၿဖည္း အံ့ၾသစ ၿပဳလာတယ္..။
ဒါ သူ႔ပံုစံ မဟုတ္တာ ကြ်န္မ အသိဆံုးၿဖစ္တယ္ ။ ကြ်န္မကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ၊ စိတ္မတိုတိုေအာင္ စေနာက္တတ္တဲ့ ၊ ဘယ္ေလာက္ ဆူဆူေၿပာေၿပာ အၿမဲနားလည္ ကူညီေပးတတ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေလး တစ္ခုခုေတာ့ ၿဖစ္ေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကြ်န္မ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးၿမန္းစပ္စုဖို႔ ၿပင္တယ္ ။ ဆရာသမားက ဒါကိုေတာ့ ရိပ္မိပံု ရတယ္ ။ ကြ်န္မ လိုက္မမီွေအာင္ ပတ္ေၿပးေနခဲ့တယ္။ မသိရင္ေတာ့ အရမ္း အလုပ္ မ်ားေနတယ္ေပါ့ေလ..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ ၿဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် အမ်ားဆံုးက သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပံုမွန္ဆို ကြ်န္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ရင္ဖြင့္တိုင္ပင္ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းေနက်ပါ။ အခုေတာ့ ကာယကံရွင္က မေၿပာခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုအတြက္ ကြ်န္မရဲ့ ကူညီ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္မိတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္တာ၀န္က်သူေတြ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးေလးလည္း သူ႔ေၾကာင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ပါပဲ..။
ေနာက္ေန႔ကစၿပီး မေတြ႔ရေတာ့မယ့္ ကြ်န္မကို အားလံုးက ႏႉတ္ဆက္ေနၾကတယ္..။ ကြ်န္မနဲ႔ ခြဲခြာရၿခင္းအတြက္ သူ႔ဆီက ၀မ္းနည္းၿခင္းၿဖစ္ၿဖစ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႉၿဖစ္ၿဖစ္၊ အရင္ကလို စိတ္ဆိုးေအာင္ စေနာက္တာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ၀ိဥာဥ္မဲ့လူ တစ္ေယာက္လို ခပ္မဆိတ္ေနေနခဲ့တယ္။ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္..။ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏႉတ္ဆက္စကားေလးေတာင္ မေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ ဘာအခက္အခဲေတြ ၿဖစ္ေနခဲ့သလဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ၿပန္ဖို႔ၿပင္တယ္။ ဆိုင္၀ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ..ေဟာ..သူ ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကြ်န္မကို သူ တစ္ခုခု စေနာက္ေတာ့မယ္လို႔ ကြ်န္မ ေတြးထင္လိုက္မိတယ္။
ဆိုင္ထဲမွာ ရိွတဲ့ လူအားလံုးကို သူ တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုးညွင္းစြာ သူသဲ့သဲ့ေလး ေၿပာတယ္..
“ ငါမွားတာ ရိွရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ ” တဲ့ ။
စကားအဆံုးမွာ သူ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ သူ႔အေၿပာကို လူစံု မၾကားလိုက္ေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ သူ ဘာသေဘာနဲ႔ ေၿပာသြားခဲ့တာလဲ??..ကြ်န္မ သူ႔ကို ေအာ္ေခၚၿပီး အမီွလိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္.. ေၿခလွမ္းက်ဲနဲ႔ လွည့္မၾကည့္စတမ္း ေလွ်ာက္သြားတဲ့ သူ႔ကို မီွေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာလဲ.. ဒီစကားက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?? နားမလည္မႉေတြနဲ႔ ကြ်န္မ ေယာင္ခ်ာခ်ာ က်န္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ထဲမွာ အမွား မလုပ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းၿပီး လုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ စကားသံနဲ႔ အမူအရာေတြကို ၿမင္ေယာင္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ရႉပ္ရႉပ္နဲ႔ ဒီလူ စိတ္ကူးေပါက္တာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ရူးေပါက္သြားၿပီထင္ပါရဲ့လို႔ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ ေတြးမိတယ္..။
ေနာက္ သံုးေလးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ ကြ်န္မရဲ့ ဒြိဟေတြ အားလံုးကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစမယ့္ ဖုန္းေခၚသံတစ္ခု ကြ်န္မ လက္ခံရရိွခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ အတူေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုဆီက အေၾကာင္းၾကား ခြင့္ေတာင္းမႉလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ သူ လတ္တေလာ အလုပ္လာႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေဆးခြင့္အၿဖစ္ သတ္မွတ္ေပးထားဖို႔ ေၿပာတယ္။ ညေနကမွ က်န္းက်န္းမာမာေတြ႔ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဖို႔ ေဆးခြင့္ေတာင္းေနတဲ့ သူ႔အစ္ကိုကို “ သူဘာၿဖစ္ေနလို႔လဲ ” လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ပဲ ကြ်န္မ ေမးလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔အစ္ကို ၿပန္ေၿဖလိုက္တဲ့ အေၿဖတစ္ခုဟာ ကြ်န္မ နားထဲ မိုးၿခိမ္းသံလို ၿမည္ဟိန္းသြားခဲ့တယ္..။
သူ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံလို႔ ဆိုပါလား...။
ဘုရားသခင္...ဒီေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႉ အၿပည့္နဲ႔လူ၊ အၿမဲတမ္း လူတကာကို စေနာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္သူ၊ ကြ်န္မရဲ့ ယံုၾကည္အားကိုးရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္..။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာ၊ အေၿခအေနမ်ိဳးကမ်ား တြန္းပို႔လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို အဆံုးစီရင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္သြားခဲ့ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္...
ေၿဖသူမရိွတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲမွာ နားမလည္ၿခင္းမ်ားစြာ စြက္လို႔ ကြ်န္မေခ်ာင္ပိတ္မိေနခဲ့ပါတယ္...။
ကိုယ့္ရဲ့ အနီးကပ္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ ၊ ဘာၿဖစ္လို႔ ၿဖစ္ေနမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ အသံုးမက်ခဲ့တာ ကြ်န္မပါပဲ..။
ယူၾကံဳးမရၿခင္း မ်ားစြာထဲမွာ ကြ်န္မအတြက္ ေၿဖသိမ့္စရာဆိုလို႔ သူ႔အသက္ကို အခ်ိန္မွီ ကယ္လုိက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပဲ ရိွပါေတာ့တယ္..။
တကယ္လို႔ေပါ့ ... သူ ၿပန္က်န္းမာလာခဲ့မယ္ ဆိုရင္...ကြ်န္မလည္း သူနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရဦးမယ္ ဆိုရင္.. သူ႔မ်က္ႏွာ ညိဳတိုင္း ကြ်န္မ မပ်က္မကြက္ ေမးဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေလး ရိွတယ္။ သူ ဘယ္ေလာက္ ေကြ႔ပတ္ေရွာင္ေရွာင္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာက္ရုပ္လုပ္လုပ္ ၊ ကြ်န္မ သူ႔ကို ရေအာင္ေမးမယ္..။ အဲဒါက “ နင္ဘာၿဖစ္ေနလို႔ .. ငါ ဘာကူညီႏိုင္မလဲ သူငယ္ခ်င္း ” ဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းသေလာက္ အဓိပၸါယ္ရိွတဲ့ ေမးခြန္းေလးပဲ ၿဖစ္ပါတယ္..။
ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္ဒုကၡမွ ဒုကၡမွတ္ၿပီး ေဘးလူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႉမိတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရိွခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေဘးက အရင္းႏီွးဆံုးလူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ “ေအာ္.. ငါ.. ဒါေလးေတာင္ မသိခဲ့ေလၿခင္း..မလုပ္ေပးမိေလၿခင္း ” ဆိုတဲ့ ေနာင္မွ ရတဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ ယူၾကံဳးမရ ၿဖစ္ေနတတ္တယ္။ အတူရိွေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္ ဂရုစိုက္ေနခဲ့ရင္၊ အခ်င္းခ်င္း နားလည္ အားေပးေနခဲ့ရင္၊ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ ကူညီ ၿဖည့္ဆည္းေပးေနခဲ့ရင္.. ဒီလို ေနာင္တမ်ိဳးနဲ႔ ကင္းေ၀းၿပီး ဘ၀မွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းေနပါလိမ့္မယ္..။
2 comments:
ေမေလး.. အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ပါေစ!!
အလြန္ေကာင္းတဲ့Post ေလးပါ။ျမန္မာစာအေရးအသားစံမွီတဲ့အျပင္
တင္ျပပံုနဲ႕အေၾကာင္းအရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ဆက္ေရးပါ။
ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး
Post a Comment