အားနာၿခင္းတဲ့... ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီစကားလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးသလို ဒုကၡေတြလည္းေတြ႔ခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ ၾကည့္ေတာ့ စကားေလးသံုးလံုးတည္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႔အစြမ္းက မေသးသလို ၿပႆနာေတြလည္း အလံုးအရင္းနဲ႔ ေဆာင္ယူလာတတ္ၿပန္ပါေသးတယ္။ တစ္ၿခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လိုရိွမယ္ မေၿပာတတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက အားနာၿခင္းမ်ားနဲ႔ နပန္းလံုးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မ သံုးတန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ ကြ်န္မရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလးက ေကာက္ကာငင္ကာ တုတ္ေကြးမိၿပီး အၿပင္းဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ သူ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စာေတြလည္း အကုန္လြတ္ေပါ့။ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေတြကူးေပးခဲ့သလို သူလည္း ေဆး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာက္အၿပီးမွာ နလန္ထခဲ့တယ္။ အဲ.. သူေနၿပန္ေကာင္းစ တစ္ညမွာေတာ့ သူ႔အေမၾကီး ကြ်န္မအိမ္ကို ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လြတ္သြားတဲ့စာေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီရွင္းၿပေပးေစခ်င္လို႔ လာေခၚတာပါ။
သိတာမသိတာ အပထား ေဖာေရွာလုပ္ဖို႔ဆို ႏွစ္ေယာက္မရိွတဲ့ကြ်န္မ ပံုမွန္ဆို ကၿပီးေတာင္ လိုက္သြားမွာ။ ဒါေပမယ့္ အန္တီၾကီးလာေခၚတဲ့အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ညက ၈ နာရီေက်ာ္ ၊ မီးကပ်က္၊ မိုးက သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနတဲ့အၿပင္ သိမ္ၿဖဴလမ္းရဲ့ထံုးစံအရ ေရကလည္း ေၿခသလံုးတ၀က္ေလာက္ထိ တက္ေနေသးတယ္။ ကြ်န္မ အေမကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ကို ခပ္တိုးတိုးကပ္ေၿပာပါတယ္။ လိုက္မသြားရဘူးတဲ့.. သူေတာင္ သူ႔သမီးေလးကို မိုးမထိေစခ်င္လို႔ ေခၚမလာတာ သမီးကိုလည္း အေမ မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့ေလ။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မလည္းမသြားခ်င္ဘူး။ မိုးကအရမ္းသည္းေနတဲ့အၿပင္ ေနာက္ေန႔လည္း ေက်ာင္းကတက္ရဦးမယ္ေလ။ ေတြေ၀စြာနဲ႔ ေ၀ခြဲမရၿဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို အန္တီၾကီးက ‘ကူညီပါ သမီးရယ္’ တဲ့…။
ကဲ… ေၿပာေနစရာေတာင္လိုမယ္ မထင္ဘူးေနာ္။ အားနာတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အားနာနာနဲ႔ပဲ မိုးထဲေလထဲ အိမ္အေရာက္ စာသြားရွင္းၿပေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးကပ်က္ေနေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္အားကိုးနဲ႔ေပါ့။ သခ်ၤာ ပုစာၦေတြကို ကိုယ္က အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆရာလုပ္၊ သူက ခ်တြက္နဲ႔ ဟုတ္ေနရာက ဘယ္ကဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိဘူး ..ကြ်န္မ ေမွးခနဲ ငိုက္သြားတယ္။ ႏွာေခါင္း၀ကို တိုး၀င္လာတဲ့ ေညွာ္နံ႔တစ္ခုေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လန္႔အႏိုးမွာ သိလိုက္တာက ငါေတာ့ သြားၿပီဆိုတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်ထားတဲ့ ကိုေရႊဖေယာင္းတိုင္မီးက တစ္ခ်က္အငိုက္မွာ ကြ်န္မရဲ့ ေဘာလံုးေကဆံပင္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ။ ကြ်န္မ ဆံပင္ေရွ့တစ္ၿခမ္း မီးကြ်မ္းသြားၿပီေလ။ ေၿပာင္စပ္စပ္ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ မွန္ထဲၿပန္ၾကည့္ၿပီး ငိုရမလို ရီရမလို အီလည္လည္ၾကီးနဲ႔ အိမ္ကို ၿပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက သူမသြားဖို႔ ေၿပာရဲ့နဲ႔ သြားၿပီး ၿဖစ္လာတာမို႔ မသနားတဲ့အၿပင္ ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ ဆူပူေနၿပန္ေသးတယ္။ စိတ္ၾကီးရယ္ ညစ္လွခ်ည္ရဲ့.. :( :(
မွတ္မွတ္ရရပါပဲ... အားနာဖို႔ပဲ သိတဲ့ ကြ်န္မ မိုးေလအရိွန္နဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ အၿပင္းဖ်ားခဲ့သလို အဲဒီလ ေၿဖတဲ့ စာေမးပြဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေလးထက္ အဆင့္နိမ့္ခဲ့ပါတယ္...ကိုယ့္အၿပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲမို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အေမ့ကို ရီပို႔ကတ္ၿပရံုမွ တပါး အၿခားမရိွၿပီေပါ့ေလ.. :( :( ။ ဒီေလာက္နဲ႔ မွတ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္.. ဒါက အစပဲရိွေသးတယ္.. လာဦးမည္ ..ၾကာဦးမည္..ေမွ်ာ္.... :D ။
3 comments:
ဆက္ေရးအံုးဗ်ာ ... ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ. :)
ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေလးပါ အားနာတာထက္
ကုိက်ဳိးမငဲ့တာဆုိပုိမွန္ပါလိမ့္မယ္ ကူညီတတ္
တယ္ဆုိတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္ တစ္ခါတစ္
ရံက်ေတာ့ လည္းမေတာ္တဆေလးေတြေတာ့
ျဖစ္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ အားနည္းတယ္ဆုိတဲ့
စကားထက္ ေစတနာအားၾကီးတယ္လုိ ့ေျပာ
ခ်င္ပါတယ္
ခင္တဲ့
ရန္ကုန္သား
ေအးျမသာယာပါေစ
အားနာလုိ ့ေရးတာ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္အားနည္း
ျဖစ္သြားပါလိမ့္ ေစာရီး :)
Post a Comment